سی و سه
سی و سه سال پیش، به دنیا آمدم، هجده ساله بودم، به یاری معلم ریاضی، از حساب و کتاب متنفر شدم، انتخاب دیگری نداشتم، در آن مقطع، هنر تنها رشته‌ای بود که حفظ‌کردن جدول ضرب آرمان هیچ معلمی نبود.
دانشگاه و کار و سربازی و دوباره درس و دانشگاه، در این سال‌ها بارها و بارها مسیر گذشته‌ام را مرور کردم، با اینکه تصمیم‌های فوق‌العاده‌ای نگرفتم، اما روزی نبود که از انتخابم دلسرد باشم!
سال‌هاست که نهم آذرماه در کنار دوستان و خانواده‌ام نیستم، زادروزم مثل روزهای دیگر شب می‌شود! دیشب که از شدت زیاده‌روی در خوردن شام چرب و چیلی محمدآقای کبابی تا دم دمای صبح خوابم نمی‌برد اصلا فکر نمیکردم با زنگ‌های مکرر و پشت سر هم تلفن قدیمی‌ام مواجه بشم! “سلام استاد تولدتون مبارک، خیلی کلیپ قشنگی بود!!!”
اول متوجه قضیه نشدم، پیام پشت پیام، بوق اینستاگرام بدون توقف میخکوبم کرده‌بود! عادت به چک کردن پروفایلم قبل از ساعت ده شب نداشتم! کنجکاوی کردم؛ بسم‌الله!!
بچه‌ها، استادان، همکاران؛ برای اولین بار آنقدر به خود بالیدم که انگار دوباره، ماده ماندگار حساس به نور را کشف کردم!
تا همین اواخر دلار که بالا و بالاتر رفت و دستمزدم پایین و پایین‌تر! در فکر کنارگذاشتن هدف‌ها و علاقمندی‌هام بودم که نشد، که نخواهد شد، که قوی‌تر شدم، هدفمند‌تر، با انگیزه‌تر، پیش خواهم رفت، جنگ خواهم کرد، پیروز خواهم شد…
ممنونم بچه‌ها، ممنونم دوستان، سپاسگزارم اساتیدم، جاودانه‌اید. کیکی خریده‌ام، چایی مینوشم، مهرتان همیشگی، جایتان سبز، به یادتان هستم. ❤
*ویدئو ارسالی از دانشجویان خوبم: طیبه رسولی و محمد حشمتی عزیز به همراه هنرنمایی اساتید، همکاران و بچه‌های فوق‌العاده دانشگاه خبرنگاران مشهد.
سپاسگزارم
